Rehabilitacijsku 2016. godinu uglavnom su obeležila dva postupka: poništavanje sudske presude Alojziju Stepincu iz 1946. godine (što nije isto što i rehabilitacija po zakonu Srbije, ali sada to nije primarno) i tekući postupak za rehabilitaciju Milana Nedića. O ovim postupcima već je dosta pisano na različitim stranama i uz iznošenje različitih aspekata ovih nakaznih procesa. Iz brojnih reagovanja na ove, kao i na prethodne postupke, kristalisalo se nekoliko karakterističnih pristupa. Naime, odnos prema rehabilitacijama i poništavanjima “komunističkih” odluka podrazumeva tri modela: Najmalobrojniji su dosledni liberali-legalisti (liberali-revizionisti), tj. oni koji podržavaju sva poništavanja “komunističkih” procesa, ma na koga da se odnose. Drugu grupu, takođe srazmerno malobrojnu, čine legitimisti, tj. oni koji dosledno osuđuju svaki proces rehabilitacije kao relativizovanje kolaboracionizma i revizionistički udar na pozitivna istoriografska saznanja, držeći da su posleratne osude za kolaboraciju bile legitimne. Treću grupu, najbrojniju, čine nacional-legalisti (nacional-revizionisti), tj. oni koji bez ikakve kognitivne disonance “komunističke” procese cene prema tome koje je nacionalnosti njihova navodna žrtva. (Zakonsko rešenje koje je bilo na snazi u Srbiji do 2011. godine, po kojem se odvijao i odvija najveći broj spornih rehabilitacija praktično je onemogućavalo da se kristališe grupa koja bi zagovarala naknadnu ocenu u svakom pojedinačnom slučaju, zavisno od nečijeg stvarnog istorijskog delovanja.)
Piše: Srđan Milošević, Peščanik.net
Najkarakterističnija je treća grupa – nacional-legalisti (nacional-revizionisti). Njeni predstavnici, najpre, odbijaju kritiku za istoriografski revizionizam, vrlo često se pozivajući na trivijalno objašnjenje da je razvoj istoriografije zapravo zasnovan na stalnom revizionizmu. Tako se oni suprotstavljaju tobožnjim zatočnicima dogmatizovane istoriografije. Razume se, kritički odnos prema predmetu istraživanja je conditio sine qua non svake nauke i na naučnim saznanjima zasnovane interpretacije prošlosti. Međutim, revizionizam kao pojam se koristi (makar u jednom diskursu) u sasvim drugom značenju, nipošto kao izraz promena nastalih kao posledica neophodnog kritičkog mišljenja. Dakle, svi koji kritikuju istoriografski revizionizam ne osporavaju sam kritički odnos prema nekim ranijim interpretacijama, već upravo nekritičko prihvatanje ideoloških kanona sa suprotnim predznakom od onih koji se od strane revizionista pripisuju “suprotnoj strani”. Dakle, revizionizam kao technicus terminus podrazumeva negativnu praksu u istoriografiji i uopšte interpretaciji prošlosti.[1]Otuda je optužba izrečena na račun onih koji kritikuju istoriografski revizionizam da su tobože dogmatični zato jer se protive revizionizmu zapravo obična doskočica, bez trunke intelektualnog poštenja, što se u ovim krajevima često voli nazivati i odbranom naučnog mišljenja.
Osim toga, u taboru nacional-legalista nailazi se na još jednu karakterističnu pojavu. Kada se ukaže na to da su rehabilitacije ličnosti koje su vezane za kolaboraciju u Drugom svetskom ratu deo opakog revizionističkog talasa, odmah se pojave “mudraci” koji prepotentno objašnjavaju da su rehabilitacije “pravno pitanje” i da se njima ne zalazi u nečije “istorijsko delovanje”, već se samo ispituju (inače podrazumevane) nepravilnosti “komunitičkih procesa”. Kada se pak ukaže da je, ako je tako, svejedno ko se rahabilituje – jer su procesi bili manje-više istovetni, vođeni po istom obrascu, po istim zakonima i u istom istorijskom kontekstu – odmah sledi “nacionalno ispravan” argument da se nikako ne mogu porediti, na primer, Mihailović i Stepinac ili knez Pavle i Ante Pavelić! Procesna strana priče najednom postaje irelevantna i argument da je svima sudio “komunistički sud” (ili da je odluke u vezi sa njihovim delovanjem donela ista Državna komisija za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača), po istim postupcima u svakom od navedenih slučajeva, po istim (navodno bitno faličnim) procedurama prestaje da igra bilo kakvu ulogu: odjednom od presudne važnosti postaje upravo “istorijsko delovanje” navedenih pojedinaca, razume se, uz nacionalno-pristrasnu selektivnost u pogledu činjenica o tom istorijskom delovanju. Tako se dolazi do umobolnog principa da valjanost postupka pred nekim “komunističkim” organom (što, navodno, nema nikakve veze sa istorijskim delovanjem konkretne ličnosti) zavisi od nečije predstave upravo o tom istorijskom delovanju! U suštini – ključna je nacionalna pripadnost: zavisno od predznaka nacionalističke perspektive, za “komunističke” presude i odluke smatra se da su procesno nevaljale samo kada je reč o “našima”. To se u ovim krajevima i po ovdašnjim adetima naziva – istorijska pravda. Jer tako im se može…
1 Vrlo jednostavna analogija može da posluži kao ilustracija napred rečenog: naime, nasleđivanje predaka od strane potomaka je sasvim uobičajena pojava, ali nepotizam (od latinske reči nepos – potomak) kao pojam podrazumeva negativnu društvenu praksu nasleđivanja nečega što nije nasleđu podobno.