Naučnici s Instituta za okeanografiju Scripps UC San Diego su u novoj studiji, objavljenoj u časopisu PLOS One, po prvi put ispitali sposobnost prirodnih, sintetičkih i mješovitih tkanina da se biorazgrade direktno u okeanu.
Vodeća autorica Sarah-Jeanne Royer provela je eksperiment na Memorijalnom pristaništu Ellen Browning Scripps i otkrila da se tkanine na bazi prirodne i drvene celuloze razgrađuju unutar mjesec dana. Sintetički tekstili, uključujući takozvane plastične materijale koji se mogu kompostirati poput polilaktične kiseline (PLA) i sintetičke dijelove mješovitih tkanina, nisu se razgradili uronjeni u okean čak ni nakon više od godinu dana.
“Ova studija ukazuje na potrebu za standardizovanim testovima koji bi pokazali jesu li materijali koji se promovišu kao kompostabilni ili biorazgradivi doista biorazgradivi u prirodnom okruženju”, rekla je Royer. “Ono što se može biorazgraditi u industrijskom okruženju nije nužno biorazgradivo u prirodnom okruženju i može završiti kao zagađivač mora i okoliša.”
Procjenjuje se da se 62 posto tekstila, 68 miliona tona, trenutno izrađuje od plastičnih vlakana i plastičnih mješavina, koje mogu opstati u okolišu desetljećima ili stoljećima. Sintetički tekstili također stvaraju plastično onečišćenje od mikrovlakana koja se raspadaju tijekom redovnog nošenja i pranja. Većina mašina za veš nije dizajnirana za filtriranje mikrovlakana, koja zbog toga završavaju u otpadnim vodama i na kraju u okeanu.
Bio-plastika je napravljena od obnovljivih prirodnih izvora kao što su kukuruzni škrob ili šećerna trska i do sada je reklamirana kao potencijalno rješenje za problem plastike. PLA je jedan takav polimer na tržištu bio-plastike, često označen kao biorazgradiv i kompostabilan. Istraživački tim je odabrao ovaj materijal za studiju s obzirom na njegovu široku upotrebu kao zamjenu za materijale na bazi nafte.
Za eksperiment je korišteno deset različitih vrsta tkanina uključujući celulozu na bazi drveta (komercijalno poznatu kao liocel, modal i viskoza); prirodnu celulozu (organski djevičanski pamuk i neorganski djevičanski pamuk); bio-plastiku (PLA); plastiku na bazi nafte (polietilen tereftalat i polipropilen) i tkaninu od mješavine liocela s poliesterom i polipropilenom. Svi ovi materijali se koriste u tekstilnoj industriji. Polietilen tereftalat je vrsta poliestera koja se često prodaje kao reciklirani tekstil. Polipropilen se koristi u tekstilu, tepisima, geotekstilu, materijalima za pakiranje i jednokratnom medicinskom tekstilu kao što su maske.
Eksperiment je pokazao da se prirodni materijali na bazi celuloze raspadaju za oko mjesec dana, te bi naučnici zamijenili novi uzorak nakon što bi se stari raspao. Dok su prirodni uzorci replicirani pet puta, plastični uzorci ostali su isti više od godinu dana.
“Svi bismo trebali težiti da kupujemo manje odjevnih predmeta, da biramo visokokvalitetne materijale na bazi celuloze kao što su pamuk, merino ili vuna koji će trajati duže, ili da tražimo cirkularne i održivije opcije kao što su zamjena odjeće i grupe Buy Nothing”, poručuje Royer.
Izvor: ScienceDaily
Prevod: AbrašMEDIA